Türkiye’nin en çok tartışılan teknik direktörlerinden biri Yılmaz Vural. Almanya’da eğitim gören Yılmaz hoca, şimdilerde Adana Demirspor’un başında. Hareketleri ve söylemleriyle çok tartışılan Yılmaz hocayla seyahatlerini konuştuk.
Daha önce yanılmıyorsam seyahatleriniz özellikle yurt içinde otobüslerle olurdu. O değişimi biraz merak ediyorum. Deplasmana bundan 20 yıl önce nasıl giderdiniz?
Benim antrenörlüğe başladığım yaklaşık 30 yıl oldu. Uçak hep vardı ve her yere uçakla giderdik. Çünkü ben ilk başladığım yer Malatya’ydı. Tabi yakın yerlere otobüsle gidiliyordu; Sivas’tı, Kayseri’ydi… Ama uzak yerlere hep uçakla gidiliyordu. İstanbul’a hiç otobüsle gittiğimizi hatırlamıyorum.
Peki yurt dışında nereleri gördünüz? En fazla hangi ülkeler ilginizi çekti?
Afrika, Avustralya, Yeni Zelanda, Japonya, Çin, Hindistan, Güney Afrika; özellikle Cape Town, Johannesburg, oraları gördüm. Mısır, Tunus, daha yakın Afrika’yı gördüm.
Daha çok tarih, kültür, şehir merkezi turları mı yapıyorsunuz?
Genelde sportif amaçlı gidiyoruz tabi, oyuncu izlemeye gidiyoruz. Güney Amerika örneğin Arjantin’di, Brezilya’ydı. Amerika’ya çok gittik. Milli takımla çok maçlara gittik izleme anlamında. 35 yıldan beri Almanya’da yaşıyorum. Orada yerleşiğiz. Avrupa’da görmediğim ülke kalmadı.
Hayatımda unutamadığım bir şey var. İnsan hakikaten gezme ve görme ile çok şey öğreniyor. Bir de araştırıcı, meraklı tarafınız varsa… Mesela herkes bir ülkeye gittiğinde oranın tarihi, coğrafyası, müzesi, deniziyle falan ilgilenir çoğunlukla. Ben de şehirlere, kasabalara gidip insanlarla tanışmak, kilisesine gidip nasıl dua ettiklerini görmek, onlarla sohbet etmek isterim.
Yurt dışına ilk ne zaman çıkmıştınız?
Hatırlayamıyorum ilk çıkışımı ama kendimi bildim bileli yurt dışındayız hep. Tabi ki benim öğrencilik nedeniyle Almanya’ya gidişim 1980 senesiydi. O zaman 27 yaşındaydım. Sonra Almanya’ya yerleştim. Öğrencilik yaptık, okullar bitti. Orada ailemiz de eğitim aldı. Çocuklarımız doğdu. Onlar da orada okudular. Şimdi biraz Türkiye, biraz Almanya’da yaşıyoruz. Böyle bir yaşam oluştu. Orada da kalabilirdik, o imkân da vardı ama biz dedik ki gelelim ülkemize katkımız olsun.
Avustralya’ya gittiniz mi?
Evet, 1999’da gittim. Bize dediler ki Aborjin diye buranın yerel halkı var, onları tanımaya götüreceğiz. Çıkardılar bir dağın tepesine. Orada abartmıyorum 2 metreye yakın uzunlukta esmer vatandaş, zenci bir kardeşimiz. Onların özel böyle öttürdükleri ağaçtan bir çalgıları vardı. Tabi turist gruplarına da anlatıyorlar. Kulak misafiri oldum baktım Türklerle ilgili bir konuşma geçiyor. Ve kendisinin en çok sevdiği insanların Türkler olduğunu anlatıyor. Allah allah dedim nereden çıktı Allah’ın dağında bir Aborjin Türklerden bahsediyor. Meğer Sidney’de komşusu Türk’müş. Tüylerim diken diken olmuştu.
Avustralya’ya hangi güzergâhı kullanarak gittiniz?
Japonya’ya gitmiştim, oradan Avustralya’ya gidelim dedim. Böyle plansız çoluk çocuk seyahat yapıyorduk.
Japonya’ya neden gitmiştiniz?
Gezmeye. Bir planlamamız da yoktu. Gittim Türk Hava Yolları’na. Oranın müdürüyle konuştum. “Yardımcı olur musun, nereye gidelim burada?” dedim. Bize otel tarif etti. Şuralara gidin vs, sağ olsun sahip çıktı gezdirdi bizi. Orada kaldık bir müddet Tokyo’da
İlk gidişiniz miydi Japonya’ya? Nasıl buldunuz?
İlkti evet. Sonra bir daha gittim dünya şampiyonasına. 2002’de dünya üçüncüsü olduğumuzda gittim Kore ve Japonya’ya. Çok enteresandı. Güney Köre’de o kadar mutlu oldum ki. Giriyoruz Türk’üz deyince pasaportlara bakmadılar. Allah Allah dedim. Bize ilk defa Türklüğümüze ödül veren bir ülke gördüm. Tabi ki o Kore Savaşı falan inanılmaz minnet duyguları var Türklere. Çok seviyorlar. Türk mezarlığı var şehit mezarlığı. Nasıl bakmışlar? Pırıl pırıl.
Amerika’da nerelere gittiniz?
Oraya da gezmeye gittik. Miami, Orlando meşhur tur. Kuzey tarafında Los Angeles, San Fransisko, Las Vegas. Tabi ki asıl Amerika oralarda değil Boston, Washington falan…
Evet beyaz Amerika…
Miami’nin Amerika ile alakası yok. Tamamen İspanyolca konuşuluyor. Oraya geldik, bir baktım limanından bir gemi kalkıyor. Dediler ki Bahama Adaları’na gidiyor. Hadi dedim gidelim. Kaç saat dedim. 5.5 saat. Neyse bindik gemiye Bahama Adaları’na gidiyoruz. Baktım garson Türk. Elazığlıymış. Her sene gelip 2 ay o gemide çalışırmış. Bize havyardan tut bilmem neye kadar bir ikram; anlatılmaz bir şey. Türklüğün faydasını görüyoruz yurt dışında.
Singapur’daydım yine. Arkadan biri bağırıyor, “hoca hoca.” “Singapur’ca hoca ne demek acaba?” diye düşündüm. Dönüp baktım, Antepli bir kardeşim lahmacun dükkânı açmış. Antep’ten daha iyi lahmacun yersin. Müthiş.
Oradan Endonezya’ya, Malezya’ya geçtik. Çok farklı yerler. Orada bir Cuma namazı kıldık. Oralar Müslüman yerler Malezya falan. Çok büyük bir camii. Bizim buradaki büyük camiler gibi. Orada gidip namaz kılmıştık. Dünya güzel gezmek güzel
Yurt dışına hiç planlayarak gitmez misiniz?
Hayır, böyle kafama göre biner giderim. Planlamayı sevmiyorum. İyi, kötü biraz yabancı dilimiz var. Derdimizi anlatabiliyoruz. Paran varsa derdin yok, gittiğin her yer senin.
Merak ettiğiniz bir yer var mı, gitmeyi arzuladığınız bir ülke?
Var. Bir gün ben TRT’de yorumculuk yapıyorum. Dolayısıyla bütün dünyaya yayın yapıyoruz. Bir gün Antarktika’dan telefon gelmiş. Bir Rizeli kardeşim bir mevzuda çok beğenmiş konuşmamızı, tebrik etmek için aramış; Antarktika’dan. Dedim ne yapıyorsun orada sen? Ben dedi Rizeliyim Almanya’da balıkçı dükkânım var. Buradan balık alıp Almanya’ya götürüyoruz.
Antarktika’yı mı merak ettiniz o konuşmadan sonra?
Evet oraları merak ediyorum. Bir iş adamı arkadaşım var, eşiyle çok gezerler. Onlar gitmişler gemiyle, buzları kıra kıra falan. Çok özendirdi, çok merak ettim oraları nasıl diye.
Güney Amerika’yı beğendiniz mi? Daha çok futbolcu bakmaya gidiyorum dediniz ama…
Güzel Arjantin, Brezilya falan çok gittiğimiz yerler. Orada da Türkler var. Arjantin’de çok Süryani arkadaşlarımız, Ermeni arkadaşımız var. Osmanlı’dan kalma. O kadar çok seviyorlar ki Türkiye’yi ve gittiğimizde o kadar yardım ediyorlar ki anlatamam size.
Çok teşekkürler hocam.
Ben teşekkür ederim.